Bisher erschienene Bücher im Ibis-Verlag

: კარლ ზელიგი რობერტ ვალზერის საუკეთესო მეგობარი და მფარველი იყო. ამ წიგნში კარლ ზელგი გვაცნობს რობერტ ვალზერის ცხოვრებას მის შეხედულებებსა და აზრებს. ხელოვნება ადამიანს სამყაროს აღქმას ასწავლის. ვინ იყო რობერტ ვალზერი? რობერტ ვალზერის მთელი შემოქმედება, უპირველესად, მშვენიერების დანახვასა და შეგრძნებაში ეხმარება მკითხველს. მისი ნაწარმოებების მაგიური ძალით მკითხველი გარდაიქმნება და სხვა მზერა, უხილავის დანახვის უნარი უჩნდება. რობერტ ვალზერი (1858-1956) შვეიცარიელი გერმანულენოვანი მწერალია, მსოფლიოში აღიარებული და დაფასებული. ქართველი მკითხველი მის შემოქმედებას უკვე იცნობს მაია მირიანაშვილის თარგმანებით („გასეირნება“, „იაკობ ფონ გუნთენი“, „მარია“ და „თანაშემწე“). აგრეთვე, დოკუმენტურ-მემუარული ყაიდის წიგნს „ხეტიალი რობერტ ვალზერთან ერთად“, რომელიც ცნობილმა მწერალმა და მეცენატმა კარლ ზელიგმა დაწერა. ცნობილია, რომ რობერტ ვალზერის რომანებით აღფრთოვანებული იყო ფრანც კაფკა, რომელიც დიდი ენთუზიაზმით ლაპარაკობდა მათ შესახებ, როცა კი შემთხვევა მიეცემოდა. ჰერმან ჰესე კი წერდა: „რობერტ ვალზერის შემოქმედებას რომ ყველა იცნობდეს, ალბათ, სამყარო უკეთესი იქნებოდა“.

გერმანულიადნ თარგმნა მაია მირიანაშვილმა

Demian. Die Geschichte einer Jugend ist eine Erzählung von Hermann Hesse, die als vermeintliche Autobiografie die Jugend- und Lebensgeschichte des Protagonisten Emil Sinclair aus dessen Perspektive erzählt. Hesse veröffentlichte den Roman 1919 unter diesem Pseudonym, das er 1917 erstmals für einen politischen Aufsatz verwendet hatte. Hesse wählte „Sinclair“ in Anspielung auf Isaac von Sinclair. Dessen Freundschaft zu Friedrich Hölderlin kann als Vorbild für den Roman gesehen werden, in dem das Verhältnis zwischen Emil Sinclair und dem titelgebenden Max Demian geschildert wird.

Das eigene Leben noch einmal erleben. Soll man sich das wünschen?

Christoph verabredet sich in Stockholm mit der viel jüngeren Lena. Er erzählt ihr, dass er vor 20 Jahren eine Frau geliebt habe, die ihr ähnlich, ja, die ihr gleich war. Er kennt das Leben, das sie führt, und weiß, was ihr bevorsteht. So beginnt ein beispiellos wahrhaftiges Spiel der Vergangenheit mit der Gegenwart, aus dem keiner unbeschadet herausgehen wird.
Können wir unserem Schicksal entgehen oder müssen wir uns abfinden mit der sanften Gleichgültigkeit der Welt? Peter Stamm, der große Erzähler existentieller menschlicher Erfahrung, erzählt auf kleinstem Raum eine andere Geschichte der unerklärlichen Nähe, die einen von dem trennt, der man früher war.

Wie sein Verfasser ist der Held des Buches, Simon Tanner, besessen von einem unbändigen Freiheitsdrang und betrachtet die Welt und die Menschen ganz unbefangen, nicht mit einem »verbildeten, verstopften Kopf«. Das bringt ihn in die kuriosesten Konflikte mit der Welt der Konventionen, mit den Angepaßten, den von Karriere und Konkurrenz Kompromittierten. Durch seine Arglosigkeit provoziert er sie und beschämt sie zugleich durch das, was sie verloren haben: durch Phantasie, Humor, gesunden Menschenverstand und materielle Unbestechlichkeit.

რობერტ ვალზერის შემოქმედებამ მსოფლიო ლიტერატურას განსაკუთრებული სილამაზე, სიბრძნე შესძინა. აი, რას წერს ერთი ცნობილი კრიტიკოსი პეტერ ბიხსნელი რობერტ ვალზერის ამ ნაწარმოებზე: „და-ძმა ტანერები“ ესაა უჩვეულო, ლამაზი, დიდი ზღაპარი, როგორიც დღემდე არ დაწერილა.

„ჯერაც ისევ ცხოვრების ჭიშკართან ვდგავარ, ვაკაკუნებ, იქნებ ცოტა გახელებულიც და ველი, რომ ვინმე მოვა და კარს გამიღებს. ურდული მეტად მძიმეა და კარის გაღება არავის ეხალისება, მით უმეტეს თუ გრძნობს, რომ იქ მათხოვარი დგას და აკაკუნებს…  მე მომლოდინე ვარ და ამავე დროს, მეოცნებეც, ოცნება მოლოდინის ჟამს ვისწავლე“. . .

გერმანულიადან თარგმნა მაია მირიანაშვილმა

Jakob von Gunten ist ein Roman von Robert Walser, geschrieben 1908 in Berlin und dort im Frühjahr 1909 bei Bruno Cassirer erschienen. In Form eines fiktiv-poetischen Tagebuchs berichtet der jugendliche Titelheld als alter ego des Autors über seinen Aufenthalt in einer Dienerschule. Das Buch ist der dritte Roman Walsers nach Geschwister Tanner und Der Gehülfe. Walser selbst hatte 1905 eine Dienerschule besucht, deren besondere Atmosphäre ihren Niederschlag in dem Roman gefunden hat.

»Briefe schreiben heißt sich vor den Gespenstern entblößen, worauf sie gierig warten. Geschriebene Küsse kommen nicht an ihren Ort, sondern werden von den Gespenstern auf dem Wege ausge-trunken . . .« Zu Beginn des Jahres 1920 hatte Franz Kafka Milena kennengelernt. Zwischen ihr und Kafka entstand eine sehr innige Freundschaft. Schon Kafkas Tagebücher haben uns die wirkliche Tiefe dieser Freundschaft gezeigt. Doch ahnen wir dort nur, was sich hier in diesen zum erstenmal veröffentlichten Briefen offenbart: ein Liebesroman, eine Orgie an Verzweiflung, Seligkeit, Selbstzerfleischung und Selbsterniedrigung.
»In der rücksichtslosen Enthüllung menschlicher Größe und Schwachheit, Leidenschaft und Feigheit, kann dieser Band als Lebensdokument nur etwa mit Rousseaus ›Bekenntnissen‹ verglichen werden.« Die Welt

კაფკა ვერასოდეს წარმოიდგენდა, რომ ოდესმე მის პირად წერილებს ვინმე წაიკითხავდა. მან თავის მეგობარს და ანდერძის აღმსრულებელს მაქს ბროდს სთხოვა, გარდა უკვე გამოქვეყნებული რომანებისა, ყველაფერი გაენადგურებინა. მაქს ბროდმა ანდერძი დაარღვია და მისი სიკვდილიდან 25 წლის შემდეგ გამოაქვეყნა კაფკას ყველა დარჩენილი ნაშრომი, მათ შორის, ეს წიგნიც, რომელიც ქართულად პირველად ითარგმნა. წიგნში, პირადი წერილების გარდა, შესულია ავტორის ორი მოთხრობა: „ბავშვები შარაზე“ და „სოფლის ექიმი“.

გერმანულიდან თარგმნა მაია მირიანაშვილმა

In ihrem Freijahr kommt Anne ins Straucheln. Statt sich dem eigenen Klavierspiel zu widmen und an einem Lehrbuch zu schreiben, lösen sich ihre üblichen Gewohnheiten nach und nach auf. In den Nächten hält sie ihre Beobachtungen in
einem Notizheft fest und untertags streift sie durch die Stadt. Diese Wanderungen führen sie bald über das ihr Bekannte hinaus.
Seit zwanzig Jahren lebt Anne mit Thomas in der gemeinsamen Wohnung. Das Paar teilt viele Erinnerungen und weiß die Zeichen des anderen zu lesen. Sie fühlt sich in der Wohnung zunehmend unwohl, und Thomas wird immer abwesender.
Schon länger vermutet sie, dass er eine Affäre hat. Nun taucht das Mädchen, wie Anne die Unbekannte nennt, als huschender, wispernder Geist auf. Geräusche und Erscheinungen sind nicht mehr eindeutig zuordenbar.
Laura Freudenthaler knüpft mit Geistergeschichte an ihren vielbeachteten Debütroman „Die Königin schweigt“ an. Ihr gelingt das Kunststück der Gegenwärtigkeit. Man wird regelrecht in Annes Wahrnehmung hinüberverführt. Immer tiefer folgen wir ihr in eine Welt der Spiegelungen und doppelten Böden, in der Wirklichkeit und Vorstellung ineinanderfließen.

Strindbergs »Totentanz«, der hier in neuer Übersetzung erscheint, gilt als Urmodell aller Ehedramen. Anlässlich einer Berliner Aufführung schrieb Kurt Tucholsky 1913: »Was geschieht, wenn Mann und Frau nur auf sich angewiesen sind, in, sagen wir, in einem runden Festungsturm auf einer Insel lebend? Was geschieht? ›Es ist vielleicht unsere Mission, uns zu quälen‹, sagt einmal der Mann, und dies ist schlimmer als eine Feindschaft von Kerl zu Kerl, hier hasst man aneinander vorbei. Und sie werden sich 25 Jahre lang küssen und anspucken, in derselben Stunde kreischen und ringen, weinen und lachen, hassen und ihre Kinder zu Parteikämpfern machen … Das ist der Totentanz.«

Einem alten Mann wird in einer Winternacht der Kopf zermalmt. Die siebenjährige Katharina, seine Enkelin, findet ihn und spricht ab diesem Augenblick kein Wort mehr. Raffael Horn, der Psychiater, der die Therapie des Kindes übernimmt, wird gegen seinen Willen in die Aufklärung des Todesfalls involviert. Kriminalkommissar Ludwig Kovacs sitzt untertags in verschneiten Gastgärten und blickt abends durch sein Fernrohr. Gewalttaten um Jahreswechsel kommen ihm ziemlich ungelegen – unter anderem stören sie seine erotischen Aktivitäten mit Marlene, der Betreiberin eines Secondhandshops. Ein psychopathischer Familienvater schlägt seine Töchter krankenhausreif, ein dauerlaufender Benediktinerpater hört Stimmen, die nichts mit Gott zu tun haben, ein pensionierter Postbote denkt an Selbstmord und eine junge Mutter glaubt, ihr neugeborenes Kind sei der Teufel. Das Psychogramm dieser Kleinstadt ist alles andere als beruhigend – doch wer von ihren Bewohnern war der unheimliche nächtliche Besucher, wer ist verantwortlich für die grausame Tat?

პაულუს ჰოხგატერერის რომანი „ცხოვრების სიტკბოება, არ გახლავთ მხოლოდ კრიმინალური ტრილერი.  ესაა ისტორია ცხოვრებაზე, სიყვარულზე, სულიერ ტკივილებზე, იმ უფსკრულებზე, რომლებშიც ადამიანი ვარდება, როცა სწორ გზას ასცდება 2009 წელს  ამ  რომანმა ევროკავშირის ლიტერატურული პრემია მიიღო და დღეს ერთ-ერთ საუკეთესო ბესტსელერად ითვლება.

გერმანულიდან თარგმნა მაია მირიანაშვილმა

Henner hat seinen Sohn an ein Internet-Computerspiel verloren. Jedenfalls denkt er das manchmal. Patrick, siebzehn Jahre alt, sieht das völlig anders. Seit Monaten verbringt er als die Zornelfe Pocahonta jede freie Minute mit Mr. Smith, dem Barbar. Zusammen sind sie ein unschlagbares Team. Und vielleicht sogar mehr.
Denn Mr. Smith ist Nevena, ein siebzehnjähriges Mädchen, das angeblich in Belgrad lebt. Sie ist ebenso quirlig wie nachdenklich, dazu der Kummerkasten und der gute Geist ihrer leicht verrückten Großfamilie. In immer neuen Mails schildert sie ihre Welt aus Betriebsamkeit und Miteinander, eine Welt, die für Patrick mit dem Tod seiner Mutter untergegangen ist.

Als Nevena von einem Tag auf den anderen aus dem Spiel und aus dem Netz verschwindet, ist Patrick verzweifelt. Über die wirkliche Nevena weiß er nur wenig, er kennt nicht einmal ihre Adresse. Da bietet ihm Henner an, Nevena gemeinsam zu suchen. Im Wohnmobil der verstorbenen Mutter beginnen sie eine Reise, die sie durch die schreckliche Geschichte des ehemaligen Jugoslawiens führt und unversehens eine spannende Reise zur eigenen Identität wird.

ბურკარდ შპინენის საყმაწვილო  „ნევენაში“ ასახული პრობლემა თითქმის ყველა თანამედროვე ოჯახისთვისაა ნაცნობი.

კომპიუტერული თამაშით გატაცებული 17 წლის ვაჟთან მამა საერთო ენას დაკარგავს. მათი ურთიერთობა მხოლოდ დუმილია. ოჯახური ტრაგედია, მძიმედ დაავადებული დედის დაღუპვა, ბიჭს კიდევ უფრო მეტად ჩაკეტავს თავის თავში.  მამა ყველანაირად ცდილობს მასთან დალაპარაკებას, მაგრამ არაფერი გამოსდის. ერთ დღესაც ბიჭი დაკარგავს კომპიუტერულ თამაშში გაცნობილ გოგოს და დახმარებისთვის მამას მიმართავს. სწორედ ამ დღიდან იწყება მამა-შვილის დაახლოება. მამა მზადაა შვილთან ერთად ათასნაირ თავგადასავალში გაეხვიოს, მთავარი მისთვის ისაა, რომ მან შვილი დაიბრუნა.

გერმანულიდან თარგმნა მაია მირიანაშილმა

Eine Frau. Ein Haus mit einer Bibliothek. Ein Raum gefüllt mit Büchern, mit Bücherrücken gegen sie gerichtet, ein fürchterlicher und einladender Raum zugleich. Aber sie ist bestrebt ihren „Bildungskomplex“ zu überwinden, ihren  Respekt, aber auch die Anziehung, die Bücher auf sie ausüben – denn den größten Teil ihres Lebens verbrachte sie damit, die Welt gewissermaßen von ihrer Rückseite zu erobern. Irgendetwas muss sie tun – und das eben anders als die „Eingeweihten“. Selbst draußen auf der Bank vor dem Gemüseladen scheint man Roland Barthes zu lesen.

Wenn ein erwachsener Mann ein fremdes Kind küsst, als Ausdruck seiner Zuneigung, ist das eine Grenzüberschreitung, ein Übergriff. Dieses unerhörte Ereignis kommt zehn Jahre später wie ein Boomerang zu Halvard Solness zurück. Hilde Wangel, mittlerweile eine junge Erwachsene, platzt unvermittelt in sein Leben und fordert die Einlösung des Versprechens, das er ihr mit dem Kuss gab: ihr eines Tages ein Königreich samt Schloss zu Füßen zu legen. Sie trifft ihn mitten in seiner Alterskrise. Den erfolgreichen Baumeister plagen im Zenit seines Lebens Versagensängste. Er sieht sich durch eifrige Kollegen der jungen Generation bedroht, obwohl ihn Ehrgeiz und Hybris bislang in schwindelerregende Höhen katapultierten. Zugleich aber fesselte ihn die eigene Höhenangst an den Boden der Tatsachen seines freudlosen Privatlebens: Die Ehe mit seiner Frau Aline ist in Schweigen über die gemeinsame Vergangenheit und den tragischen Tod ihrer Zwillinge erstickt. Beide leben in unüberbrückbarer Distanz zueinander. Der Einen Schmerz, ist für den Anderen eine glückliche Fügung: Den Brand ihres Elternhauses hat Aline nie verwunden. Für Solness war dieses Unglück der Beginn seiner Karriere. Jetzt aber fürchtet er, die beste Zeit seines Lebens schon hinter sich zu haben. Hildes Erscheinen erinnert ihn an sein altes Selbstbewusstsein. Berauscht von ihrer Jugendlichkeit, legt er seine Selbstzweifel ab und lässt sich zu einer finalen Mutprobe hinreißen.
Ein Drama in drei Akten über Höhenflüge und die darunterliegenden Abgründe, das Henrik Ibsen 1892 schrieb und das nichts an Aktualität eingebüßt hat, wenn es zeigt, wie selbstverständlich Einfluss und Ansehen Grenzüberschreitungen rechtfertigen.

„მშენებელი სულნესი“ ჰენრიკ იბსენის შედარებით გვიანდელი ნაწარმოებთა რიცხვს მიეკუთვნება. პიესაში ავტორი ჭვრეტს და განიხილავს, თუ რას მიაღწია ცხოვრებაში და რა დაკარგა. თითქმის 27-წლიანი ემიგრაციიდან დაბრუნების შემდეგ, იბსენის სიცოცხლის ბოლო პერიოდში შექმნილი პიესები ბევრად უფრო სიმბოლური და მითოლოგიურია, რომ აღარაფერი ვთქვათ მისტიკურობასა და ინდივიდუალიზმზე. ისინი არა მხოლოდ შთაგონების წყაროს წარმოადგენდნენ ისეთი ფსიქოლოგებისთვის, როგორიც ფროიდი იყო, არამედ აანალიზებდნენ კიდეც ზოგიერთ მათგანს.

1892 წელს გამოქვეყნებული „მშენებელი სულნესი“ იბსენის ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვან და გულწრფელ ნაშრომად მიიჩნევა. მშენებელ სულნესს სტუმრობს ახალგაზრდა ჰილდა ვანგელი, რომელიც უსვამს შეკითხვებს. ეს პიესა, როგორც ამბობენ არის თავად იბსენის ცხოვრებისა და კარიერის ალეგორია.

ნორვეგიულიადან თარგმნა ნათია მერებაშვილმა